Met een harde knal:
stilte,
en tijd verstarend in mijn oog.

Hoe groot was ik.
Torenend in oneindigheid
trapte ik de aarde van mij af,

en trapte in het gat
dat zij tollend achterliet.

In plaats van eeuwigheid,
mijzelf in overmoed beloofd,
stormt nu het einde op mij af.

Hou mijn hand vast, echt
je hoeft niet altijd aan te staan,
zo scherp aan de wind te zeilen.
Aflandig, steeds verder uit de kust.

Hang maar aan mij nu het nog kan,
je hoeft niet meer altijd bang te zijn.
Als de kogels van alle kanten komen,
keer dan je wang naar wie je kust.

Vouw je vingers in de mijne, snel.
Als mijn greep voor altijd is verslapt,
mijn nagels zijn reeds in de rouw,
vind dan jouw vrede in mijn rust.

Weet dat ik heel erg aan jou
maar nooit zo aan het leven hing.
Jij hoeft alleen mij te missen,
waar ik jou voor altijd kwijt zal zijn.

Aan naties heb ik het land
en hecht aan religie geen geloof.
Als de waarheid van alle kanten komt,
kleuren rivieren zeeën rood.

In de diaspora van de jeugd
bouwen jullie bruggen met verhalen.
Wankelend boven het ravijn
komen jullie met verschillen nader.

Ik ben een oude man en weet
wat al niet is geprobeerd.
Dat zelfs de beste bedoelingen
toch worden gecorrumpeerd.

Ja, jullie duif zal ik wel delen
en hoop er serieus het beste van.
Er is van alles dat mij wat kan schelen,
maar niets dat ik nog geloven kan.

Woord na woord dompelt hij onder,
komt kort voor adem boven.
Duikt dan nog dieper weg in het verhaal
en dat wat daar weer uit ontstaat.

Hij verjaart tussen de stapels,
Te midden van de tijd die krimpt,
vol vrees het laatste woord te missen.

Dat hij nooit zal lezen wat er staat.

Een blauwe achtergrond,
maar zacht.
Als was het einde in zicht.

Een innige omhelzing
in het midden van een kaal toneel.

Nog ligt in hen besloten,
de beweging.
Gericht slechts op elkaar.

Het doek gaat op.

Het hele jaar je ergeren
aan transgender, lhbtq en gay.
Maar als je op vakantie gaat,
boek je toch maar mooi
een all inclusive stay.

Hoog water, boten stampen stroomopwaarts,
dieseldamp waait over met de noordenwind.
De afgedankte energiecentrale hangt zwijgend
als een lamgeslagen bokser: futloos en knock out.

Het slachthuis aan de haven, gesloten en gesloopt.
Op de grenslaag van verstorven en bedorven grond
vermengt soldatenbloed met berenbloed.

Ingeklemd tussen de oude en de nieuwe brug.
Vandaag oogt deze vuile oude stad
nog veel vuiger dan hij al altijd was.

Gisteren ging wederom een ziel verloren
om mee te dromen in de bocht
waarmee de rivier zich kromt,
als een oksel om de opgelapte stad.

We kussen allemaal zijn kont.

Vannacht wilde ik een gedicht schrijven,
Hongarije aan de Noordzee.
De titel hing al langer in de lucht,
maar vandaag vind ik geen woorden meer.

Licht verloren sta ik, nog gestrikt,
temidden van dit pakjesfeest.
De verre vriend die mij zou halen,
door weer en tegenwind verhinderd.
Alhoewel er van mij niets te rijmen valt,
vaak raakt snel vergeten
wat uit eigenbelang gegeven is,
blijf ik uiterst opgetogen toch.

Beslagen ramen, zuchten van tevredenheid,
de een na de ander vindt uitgekleed zijn weg.
De vrolijkheid die tot ongekende hoogten stijgt,
slechts een enkeling licht teleurgesteld.

Iedereen neemt het zijne met zich mee,
nu de avond dan toch eindelijk ten einde loopt.
Nog wat achterblijvers om te helpen,
eten mij. Ik ben bederfelijke waar.

Al was het feest reeds uren dood,
alle glazen, flessen leeg,
Ik was altijd de laatste gast.
-Je blijft toch hopen op
een soort van wederopstanding:
Een vergeten glas halfvol,
in de stortbak verstopte fles,
jutten wat de jagers lieten.

En een kil bed overwint de slaap.

Nu het feest der feesten,
nooit echt op gang gekomen,
al ras haar einde nadert,
-de laatste ronde aangekondigd,
het uitzwaainummer ingezet,
de eerste glazen opgeruimd,
de toegang aan de deur ontzegd.-
Blijf ik weer als laatste over,

of lig ik nu als eerste in het koude bed?

Mijn humor is Bert Visscher slecht,
mijn spleen was nooit echt echt.
Ik weet het pleit allang beslecht:
Voor niets heb ik de rug gerecht.

Maar wat nu toch het geval is.
Ondanks al dit niks en ondanks alles,
herrijs ik nog eenmaal als een fallus:
Omdat voor niemand het leven carnaval is.

Ik keer mij van het zilte water.
zie de barsten in het vuile raam.
Onbewoonbaar, op afkalvend duin,
mijn huis door zeelucht aangetast.

Vanuit de kromgetrokken vloer
kruipt het vocht omhoog.
Onontkoombaar, ik moet weg van hier,
mijn verhuizing is aanstaande.

Ik zal gaan wonen in een moderne loft
van nieuw beton en blinkend hout.
Leven zal ik er, zoals het hoort:
Rechtop en met de blik vooruit.

Ik ga stoppen met roken,
werken aan mijn body.
Eten zal ik minder vet
en drinken al helemaal niet meer.
Mijn kleding, de laatste mode,
mijn kapsel de nieuwste coupe.
CD’s en langspeelplaten doe ik weg,
luister enkel nog naar streams.
In gedachten zie ik mijzelf al:
Urban-cowboy op speed pedelec.

Het laatste zout lik ik van mijn lippen,
betreed nog één keer het vergane krot.
Dan bel ik de verhuizers af.
Wat ik meeneem moet ik kunnen dragen.

Mooi hoor,
hoe ik in mijn schemerdagen,
over mijzelf
nog steeds nieuwe dingen leer.

Nee. Beter:
Hoe ik na al die lange jaren
in mijzelf,
steeds weer hetzelfde ontdek.

Stad aan de rivier, jouw oudste oever
voorziet mij van huis en haard.

Terwijl uit zicht verdwijnt waar jij het leven gaf.

Waar jouw versteend verleden
eerst uit hebzucht en handelsgeest,
daarna zomaar werd weggevaagd.

Waar jouw oudste geschiedenis
steen voor steen naar boven komt,
bouwen wij een nieuwe stad.

Ooit kwam ik om jouw brug te zien,
toch stroomt mijn verbeelding niet.

Het water stijgt maar daalt niet meer.

Mijn ballen en billen hangen
inmiddels zowat op straat.
Het enige dat nog groeit,
zijn mijn buik en mijn prostaat.

Ik begrijp steeds minder van wat wordt gezegd,
en wat ik hoor versta ik vaak verkeerd.
Reageer net naast de dingen,
raak langzaam in mijzelf weergekeerd.

Ik stoot dagelijks wel een keer mijn kop,
nergens ben ik nog echt bij.
Van alles en iedereen verlaten,
ligt alleen zij in eeuwigheid naast mij.

Zwijgend gaat hij door het gebouw
zijn gang, met voetstappen bedrukt.
Brillenogen schijnen wezenloos:
Wat het glas weerkaatst is ongezien.

Berichten bracht hij over en weer.

Enige tijd was deze wereld,
onze wereld, ook de jouwe.
De handen die je schudt zijn koud,
nu je voorgoed dit pand verlaat.

Overbodig.

Nog regent het bier
nog vallen de glazen.
Nog wordt er geschreeuwd,

wordt er geslagen als je anders
bent of onbekend.

Colbert met spencer,
leren jas met tekst.
stropdas, honderiem
college-shoes, boots.

Het uiterlijk vervangen,
het innerlijk gelijk.
Geen vernieuwing
geen verandering.

Vervanging.

De leeftijd waarin wij ooit nog
niet dood gevonden wilde worden,
klopt hard hard harder op de deur.

Uit de pas, uitgeput en uitgedund.
De troepen raken uit gelid.
Steeds vaker kennen wij de namen
binnen de rouwranden van de krant.

Ik zie ons gezicht, ons lijf.
Verzakt, verslagen of, wanhopig
verkleed als toen die jaren.

Verval schijnt overal doorheen.

Wij klauwen naar elkaar in schemer.
Bewust tot op het bot,
verkalkt.

Het afsterven van een generatie,
komt onontkoombaar toch op gang.

Je verdween uit zicht, niet groots.
Zoals de kleine man verdwijnt.
Je ging je dagelijkse weg om terug te keren,
vaste route vaste tijden.

Maar op die dag was er geen weg terug.
Je ging zoals dingen gaan.

Alles draait draait door.
Alles buiten mij draait door.

Een half mensenleven lang heb ik je gezocht.
Nooit verzaakte ik in al die jaren, alhoewel
mijn leven was gestopt.

Ondanks al haar hoop en liefde,
te laat en toch te vroeg versleten.
Terwijl zij weer in de aarde keerde,
werd hij het water uitgehesen.

Bijna nog hadden jullie elkaar
nog één keer aangeraakt.

Door de knieën ga ik niet meer echt:
het lijf wordt almaar strammer.

Steeds meer gaat vanzelf minder.

Maar met wat dagelijks onderhoud,
voor wat ik nodig heb gaat het nog best.
Het handelen duurt wat langer dan voorheen.
Ach weet je, ik was al nooit zo snel.

Als de tijd maar genoeg vertraagt,
is het verschil met toen slechts minimaal.

Hoe pijnlijk is het dan toch te ervaren
dat de tweede dood, het lichaam
reeds rechts heeft ingehaald.

O, was hij maar een clown.
Dan school er achter zijn rood geschminkte lach
wie weet nog wel een groot verdriet.

Ach, helaas een clown dat is hij niet.
Achter al zijn grollen verschuilt zich slechts
het allerdiepste niets.

Voor M.R.

Entree in een veel te vol café.
Ik, brildrager, kom als altijd
goed beslagen ten ijs.

Ook met lenzen,
hard of zacht, maand of dag,
maak ik geen contact.

Zonder bril of lens ziende blind,
staar ik in een waas
waarin jij node wordt gemist.

Een plan uit nood geboren.
Dubbelleven waar enkel
leven niet meer gaat.

Laag op laag gelegd.
Door bedrog bijeengehouden,
uiteen gedreven.

De leugen niet te achterhalen.
Als waarheid.

Zolang het plan maar klopt.

Ik ben de blanke man.

Erfgenaam van vergoten bloed
in alle kleuren rood geel zwart.
Nazaat van slavenhandelaars,
massamoordenaars.

Kampbeul.
Generatiegenoot van wegkijkers,
keer op keer in onschuld gewassen.
Voldaan en in zichzelf gekeerd.

Aan het eind van ons Latijn,
en Esperanto veel te zwaar.

In de schitterende schemering
van vals en neonlicht
ligt zij gevangen.

Het Avondland.

Jij hebt waarschijnlijk nooit geweten
dat je destijds mijn redding was.
Dat ik alleen maar bij je weg kroop,
zwijgend als het graf.

Te slap voor daden,
te stil voor woorden.

Wat ik had met jou was niet
wat jij had met mij.

En allebei te maagd voor wat we deelden.

Dus fietste ik in de schemer terug
van jouw dorp naar mijn stad.
Blauwe ballen pijnlijk op het zadel.

In mijn kamer witte tranen vergietend
van lust, liefde en verdriet.

I loved you like I love myself.

Oud zeer zonder pijn,
prikkelend, het verdwenen been.
Ik sta op gelijk een geest,
en zijg verminkt ineen.

De deken ligt weer stil en plat.
Na wondvocht en gangreen,
ben ik koudgeslacht.

Opgejaagd door wolven die verdreven leken.
Eerst één voor één, steken zij in roedels nu,
over de grens tot diep in het lage land.

Hoe jouw hele kudde aangevreten werd.
Je moeder, je zus de keel doorgebeten.
Wol van bloed doordrenkt .
De rest haastig achter het hek gezet.

Maar jij, noordwaarts opgejaagd,
een niet bestaande vrijheid tegemoet.
Dwars door de landerijen, sloten te ontwijken.
Over wegen met claxons en groot licht.

Kale plekken op je rug, witte plukken
aan het prikkeldraad.

Pegasus vermomd als schaap,
hobbelend.
Voor jou is het gelijk aan vliegen.

Waar de wereld langzaam leger wordt,
jij op het punt van uitputting staat,
openbaart zich daar: het Wad.

Instinctief waag jij de sprong:
de bodem is zacht en zuigt,
deze zee slechts een binnenzee.

Terwijl het zilt langzaam binnen dringt,
hoor je in de verte nog de wolven.
Huilend vanaf het Hogeland.

Voor L.V.

Was ik ongeboren,
Had dit liedje niet bestaan.

Had ik niet geleefd,
Had dit liedje niet bestaan.

Was ik om niet gestorven,
had dit liedje niet bestaan.

Was ik niet verstorven
Had dit liedje maar bestaan.

Het is niet wat het lijkt,
dit dansen op mijn graf.
Het schijnt de dood verzoeken,

maar niets is minder waar.
Ik ben van sterven bang.

Dood te gaan door leven.
Liever dan
doorleven als de dood.

Ik sta als een rots.
Maar ik ben geen rots.

Ik ben als het oude duin
dat zich op de wind landinwaarts
verplaatst. En in die wind steeds meer

verwaaid. Tot in een laatste storm
ik verstuif als het strand,
nog slechts als zandkorrels
te herkennen ben.

Als een rots staat nu op de zeereep
het jonge duin. Wacht houdend,
in de hoop op snelle groei van helmgras.

Ontwaakt, moe maar uitgeslapen.
Verveeld zijn zaad verspelend,
meldt de dag zich al verloren.
Lusteloos zappt hij zich de wereld rond.

Half uitgevoerde lichaamsoefeningen,
een veel te hete douche, lauwe thee.
De nieuwskoppen in de ochtendkrant,
al voor het lezen achterhaald.

De dagelijkse wandeling, dan een appeltje,
ongewassen en ongeschild.
Routineus jast hij daarna de piepers,
en ook de boontjes worden alvast gedopt.

Dan is het wachten alleen nog op de postbode,
die hier pas aan het einde van de middag komt.
De postbode, die al tijden lang
niets dan reclamefolders verspreidt.

Elke ochtend voor dag en dauw,
de huid van slaap nog soepel,
scheer ik je weg en voel als nieuw.

Mijn hand streelt jouw zijdezacht gezicht.

Rond het middaguur werpen
eerste stoppels reeds hun schaduw.
Fijnschurend in de avond,
grof op de grens van nacht.

Nu de feiten zijn verdwenen
er geen waarheid
geen leugen is

De hele boel op drift
naar het eigen gelijk
uiteen gedreven

Het water aan de lippen
maar wat een grote dorst

Allah Akbar God is groot
oost west thuis best
het hoofd gedold tolt en rolt
alle straten alle staten

Holle Bolle Gijs
Magere Hein
dik dikker dikst
dun dunner dood

Schriftgeleerden
keukenmeesters en
zachte heel-

Muggenzifterij
schraalhans
builenpest

Krimpend in een bed vol zorg.
Pijn trekt door je zienderogen
zieltogend lijf.

Je hart alleen houdt stand,
waar het mijne overslaat
bij jouw zacht zachter zachtst
gefluister.

-Ik geef niet zomaar op-
klinkt als liefde.
-Ik ga voorlopig nergens heen-
een gelofte bij wat een afscheid lijkt.

Jij bracht mij tot leven,
Hield mij in de lucht.
Speelde, maakte kampvuren,
droeg een zachte sweater,
stond langs de lijn bij mijn geschutter.
Vergaf mij oorbellen en oogschaduw.

Dat was jouw ik hou van jou.

Maar jij zweeg over het waarom,
ik over hoe onbegrijpelijk dat was.

De taal die ik zo laat pas leerde lezen,
spreek ik nu pas echt met jou.
Veel te laat natuurlijk,
maar voor altijd vroeg genoeg.

Angstig schreeuw ik wakker.
Hel verlichte nacht.
Zweet gutst uit mijn poriën,
Ruiten knallen uit hun sponning.

Walging vliegt en klimt,
kruipt door het verbrijzeld glas.
Handen voor het gezicht,
duik ik diep onder de dekens.

Aan de haren overeind gesjort,
mijn armen naar achteren gerukt.
Stekende pijn doorboord mijn hoofd,
weerhaken trekken mijn ogen open.

Felle vogels krijsen door de lucht,
slangen slijmeren langs mijn been.
Torren, spinnen kroelen over borst en buik,
ratten bijten zich in mijn armen vast.

Wormen wurmen zich door mijn huid,
Apen trekken vel van mijn gezicht.
Wee gevoel, mijn maag scheurt open,
bloed dat naar alle kanten spat.

De lucht ingezogen,
met de rug tegen de muur gekwakt.
Een spies boort zich door mijn keel.
Ik hang, voeten van de vloer.

Het gedrocht valt uit mijn maag,
een zwaveldamp stijgt op.
Het kijkt mij vol verachting aan,
barst uit in bulderend gelach.

Dan komt het weer op mij af,
drillend dreunend elke stap.
Terwijl ik het bewustzijn al verlies,
trekt de bek zich kwijlend open.

Lakens zeik van het koude zweet.
Gejaagd ontwaak ik in de ochtend,
uit de dood die mij op de hielen zit.

Stalen geesten met hun kille lach
hangen boven mijn bed, even nog.
Dan vervagen de contouren in het licht.

Een warme douche, een snel ontbijt,
de routine van de dag vangt aan.
ik leef op ingesleten zekerheden.

Maar vanuit de diepte echoot
de kale weerklank van de nacht.

De spanning vloeide via onze tenen weg.
Wij schoven de gordijnen open.
De eerste dooi. Druppels
biggelden langs het raam.

Onzeker ontloken wij elkaar.

Toen kwam, terug van weggeweest,
die oude kennis, en joeg ons uiteen,
dreef elk terug naar zijn seizoen.

In het mijne sneeuwde het alweer.

Jij glimlacht en ik grijns terug.
Wij denken allebei
het onze.

– Weet je nog.
Toen we ook zo zwegen,
en wat dat betekende.

Jij grimlacht en ik grijns terug.
Wij zijn weer allebei
onszelf.

-Ik weet nog.
Toen wat onbereikbaar was,
ineens zo dichtbij leek.

Jij taalt er niet meer naar.

Hij had gedronken gisteravond.
Zonder rekenschap,
als een ter dood veroordeelde zoveel.

De eerste glazen waren ontspanning,
een bevrijding van de druk,
de laatste regels van een moeizaam schrijven.

Toen volgde wat aan dronkenschap voorafgaat:
de langzame vertroebeling, het wankelen,
stotteren en steeds harder herhalen.

En tot slot zoals het altijd eindigt:
alsmaar voller vloeiend van keer op keer hetzelfde,
lege glas.

Maar half wetend waar hij was,
zweet hij naar het venster,
laat de nachtkou binnen.

Hij kijkt omhoog en rilt.

Eén aarzelende seconde,
dan: de afzet en de sprong.
Wijduit strekken zich zijn vleugels.

Als was hij in mijn handen.

Hij tolt tuimelt in de diepte
-vliegen is toch niets gedaan.

Door de dampkring.
Een komeet.

Wat je al niet vergeten kan,
je door de dag heen helpt.
Struikelend van aangebrand
naar half gaar.

Routine, dan chaos in een seconde.
Zelfs de kraan draait andersom
en alles stroomt omhoog,

even hard naar voren als in de achteruit.
Het leven leeft zo zijn leven,
maar dromen zijn pas echt.

Schimmige handen steken
door mijn borst. Omklemmen
het hart dat samentrekt.
Overslaat. Wakker schrikt.

Rechtop aan een dunne draad,
wis ik het zweet van mijn gezicht.

Wat ’s nachts zo overdadig stroomt
Lekt nog geen druppel overdag.

het donker krijgt meer en meer gelijk.

Dat alles klopt en compositie is.
Een pagina als opgespannen doek.

En mijn hand die erboven zweeft.

Tot het duister valt en het licht breekt.
Inktvlekken als uit de pot gestroomde verf.

En de muziek die daarboven zwelt.

In vermoeden verborgen,
het kind nog zo geheel
de jouwe.

Even nog, dan is jouw pijn de zijne.
Jouw laatste schreeuw zijn eerste,
evenals jouw troost.

En nog weer later,
je stem zal weerklinken
in zijn eerste woord.

Ik prevel zacht.
Onder mijn handen gaat jouw buik
even op en neer.

Jaartallen noteren moet.
Wat was wanneer wat is.
Een ontroerde jeugd voor altijd
hogedrukgebied.

Wat ben jij jong nog.
De schoonheid kleeft je aan,
verdwijnend in wat voor je kwam.

Twee druppels wordt gezegd.
Ik weet: het zijn de ogen.

Alle vogels in het bos
-Boomkruiper en -klever,
roodborst en pimpelmees,
specht en nachtegaal.

Oehoe.

Zij halen het niet
bij rivier, meer en zee.

Een pianist speelt in de bioscoop.
Uit onze tenen halen wij de tijd:
weet je nog en was dat niet.

Stomme film uit een oude doos.
En oude mensen gelijk:
wij leven wij achteruit,
van wasdom terug naar kinderrijk.

De scherpe lijn in jeugd begonnen,
vervaagt kaarsrecht in de verte.

Kus me, vlug,
voordat ik vertrek.

En vraag me,
vraag me niet waarheen.

Geen logica, geen regels.
Redeloos tot op het bot.

Het is over en uit.

Dus snel,
kus me.
Nu!

Afscheid in de ochtend
kust de deur achter je dicht.
Wat jij ziet zie jij alleen
en alle seinen staan op dood.

Het water vloedt hoger en hoger,
het ijs breekt niet de tijd.
’s nachts zwaaien stormen
ramen open uit het lot.

Wat je nooit hebt durven dromen
kleeft als pek en veren aan je huid.
De uitgesproken woorden doofstom.
Alleen de brief die het verstaat.

Maar, weetje:
Wanhoop is ook een soort van hoop.
En weggaan kan altijd nog wel.

De nevelige ademtocht
meandert voorlangs in de schemer nog.
Wachtend want rood.

In tegenritme snuif ik diep haar geur:
Vers en fris gepoetst op vleugels van Arabica.
Hallucinatie en betovering.

Licht verliefd, maar voor ik kijken wil
Hé ouwe, groener wordt ie niet!
En zij fietst ergens met mij weg,
in de ochtendspits verdwaald.

In alle rust is er ineens contact.
Koper op koper.
De schakelaar klikt aan
meteen weer uit.

Een split second oog in oog.
Vrije val door verloren tijd.

Alles balt samen valt het uit elkaar.
Ergens is een morgen nog net in het verschiet.
Daarna, waarachter…

Het hart op hol geslagen,
Het lichaam stijf rechtop in bed.
Adem piept gierend door de pijp.
De rust keert maar met moeite terug.

Na de eerste opluchting volgt het besef.
En een onbestemde nacht.

Briesend tegenover elkaar.
Wat het diepste gaat het hardste raakt.

Bloed vloeit waar het maar kan gaan.

De vlekken blijven
vegen in het tapijt.

Nu, uren na je vertrek,
hangt je herinnering
nog altijd in de lucht.
Ik adem haar beneveld in.

En alles komt tot leven.

Maar, als de nevel optrekt
en ik jou weer zal zien.
Wordt het dan ooit nog
zoals gisteren en vandaag?

Starend naar je grauw gezicht,
zie ik je doodstil liggen.
Redeloos verloren zijn we,
nu jij je voorbij het einde sliep.

Ik bezie je zonder spreken,
zoals ik nooit tegen je sprak.
Niet dat ik niets wil zeggen:
woorden maken geen geluid.

Ik keer me af. Rust zacht,
er zal niets meer gebeuren.
Slechts kansen zijn verkeken:
wij gingen tegelijkertijd.

De maan wast laag boven de stad.
Golven weertrillen zacht
haar bruggen en haar torenspits.

Wit licht schijnt te verdwijnen in gebouwen,
rood schijnsel belicht de overkant.
Een late aak stampt morrend stroomopwaarts.

Alles trekt in richtingen voorbij,
aan dit bankje bij de Waal.

Alleen het water dat naar zee stroomt,
draagt zich met mij mee.

Als je honger hebt geef ik je te eten
en ik schenk je water in bij dorst.

Ik maak grappen om je te vermaken,
en luister aandachtig naar wat je me vertelt.

Wat je wilt zien: ik breng het naar je toe.
Wat je wilt weten: ik zoek het voor je op.

Op al jouw vragen antwoord ik.

Alleen als je het koud hebt,
is deze versleten deken
het enige dat ik je geven kan.

Zorgeloos bestaan dat nooit bestond,
danst in mijn herinneren rond.
Een melodie, een verzonnen lied,
vol weemoed, gek verdriet.

Lig, rol, zit, kruip, loop en verwonder.
De kop omhoog tot aan kopje onder.
Van hopeloos naar vol verlangen.
Stil geluk wordt luid verhangen.

Het verleden teer en recht gebogen:
wat hard was is nu krom,
maar wel bijzonder slecht gelogen.

Als ik het zo van achteren bekijk,
je billen trillend vol van vlees,
hadden we veel meer moeten geven.
Veel meer overgave. En veel,

veel minder vrees.

Veel dieper hadden we moeten duiken
n de vloeiende golven van ons lijf.
Blind hadden we op liefde moeten varen,
de bakens laten voor wat ze zijn.

We hadden het leven kunnen verslaan op eigen terrein.

Nu lig jij in hier dit hospitaalbed,
zuster morfine heeft je in de tang.
Ik ben bij je, jij bent weg van mij.

Een doorligplek. Mijn handen klauwen.
Wanhopig wil ik nog je volheid vatten.

Dit einde van jou is het einde van mij.

Wit uitgeslagen.
Zelfs de klinkers zijn,
losgevroren in hun voegen,
deze koude moe.

Diep weggedoken fietsers
buigen in de wind.
Op het stuur de handen,
koudgelast aan ijzig staal.

Zwart als ijs. Peilloos diep
hangt de winter uit
over de seizoenen.

Tot op het bot woekert
verlangen in hard bevroren klei.

En warmte verliest zich,
bij een open deur.

Zoals wij schenen.
De zon schreeuwde het uit
van jaloezie.
In onsterfelijkheid bedrogen
wij de goden.

Zoals wij schenen.
Exploderend in het volle licht.
Eindeloos vervlogen,
het dijende heelal.

Nu nog bidden wij vol ongeloof.
Laten een lamp aan in de nacht,
verschenen uit ons zicht.

Roffelend in mijn borstkas
het ene ritme over het andere.
Golven stromen af en aan.

Wat werd vooruitgeschoven,
keert onveranderd terug.

In springvloed sta ik,
verdekt genageld op het strand.

Traag keren we onder de mensen
weer mijn schat. Worden langzaam
jij en ik onszelf. Wie we waren,
daarnet nog, zweeft onbereikbaar hoog,
lokkend in de lucht die onze adem was.

Jij trekt in vele dagen naar het zuiden
Ik naar het noorden in uren slechts.
Waar jij met de afstand groeit,
word je kleiner dicht bij mij.

De nacht vol van leven
en vol van nu.
Jij verdrinkt haast in het heden.
En ach, de dag.

Ik keer naar ons eiland.
Waar het strand,
eindeloos
het land tot stoppen dwingt.

Helden waren wij
gewapend met emmer en schep.
De wereld op onze hurken.

Vandaag als gelijken.
We springen. We botsen. We steken.
De koppen bij elkaar.

Wat tussen ons blijft,
is wat tussen ons gebeurd.

Een laatste belegen grap
waar niemand meer om lacht.

Alleen je adem die nog ruikt .

Het leven stroomt
dun en lauw.

Flits in een autoruit.
Een vrouw in alle vrouwen
en de eeuwen daar doorheen.

Voorbij het leven zijn
afslagen gemist.

In de superslomo van verdrinken,
is alles anders
dan gedacht.

Dat gevoel van onsterfelijkheid,
zo treffend verwoord
in het nog te schrijven gedicht
fietsen zonder licht,
is inmiddels ook alweer
verleden tijd

Koester in afwezigheid,
wat voor het grijpen ligt.
Geweten zonder te zijn gekend.
Nooit, ooit,
altijd verder weg.
Tot aan de grens.

Blijf binnen en stijg uit.
leef ten volle in stilte.

Tasten in de holte van de nacht.
Doodmoe, ik zat geknield.
Wat doof is hoort geen bede.
Ik stond op, zag hem gaan
tot hij uit zicht verdween,
licht gebogen naar de kim.
Aarde spat onder zijn voeten uit.
Ik zweef door het heelal.

Luister dit gedicht ook in mijn podcast DichtPod

Ik leerde je pas kennen
jaren na je vertrek.
De woorden die jij achterliet,
verbonden mij met jou.

Jij werd de broer die stierf
voordat ik geboren was.

Ik zocht jouw sporen,
volgde hun donkere weg.
Waar zij verdwenen,
nam ik een ander pad.

Jij was de hopeloze,
ik ben de hoopvolle.
Wat er voor jou niet was,
meen ik te kunnen zien.

Ik vervolg onze omgang,
jouw geluid sterft langzaam weg.

Maar ooit zal ik je volgen.
Weet dan dat jij,
zonder het te weten,
mijn eeuwigheid bezong.

Donkere wolken pakken samen
boven onbegrepen laagland.
Het weer dreigt met gevaar.

Regen valt bij bakken.
Wind wakkert tot orkaan.
Bomen buigen, takken knappen.

Luchtstromen botsen: wervel
winden. Het leven uit
vette klei, losgerukt.

De wind raast zich ten einde.
Water keert in haar oorsprong terug.

Stilte…
Wat groeit is wat niet verging.

Zo vers nog en zo dichtbij,
de eufore dagen.
Teder en zacht
hun pracht en praal.

Gegrepen.
Weggerukt.
Vermoord.

Alles dat was
(en misschien wel weer zal zijn)
ligt kapotgeslagen,
verbrijzeld aan mijn voeten.

Continue reading →

Jij buigt door de dagen heen.
Draait de woorden
rond in hun betekenis.

Tomeloos de passie prekend:
Elk uur duurt langer dan zijn tijd.

In de nacht wordt alle vriendschap
schimmig op de muur.
En moeten de verhalen,
de eindjes aan elkaar geknoopt.

Jij woelt je om en om.
Weg
van waar het allemaal om draait.

Vanuit volkomen vrijheid
In bewaring neergedaald.
Ondanks alle banden wel gevlucht,
maar nooit geheel ontsnapt.

Dus gaf jij de letters een eigen plaats,
woorden meer dan hun betekenis.
Werd elk verhaal onbegrijpelijk het jouwe.
Waar wij kwamen was jij al eerder.

En ook nu ben jij er al geweest.
Levenslang in vrije val.

voor Alfred