Kennis

De spanning vloeide via onze tenen weg.
Wij schoven de gordijnen open.
De eerste dooi. Druppels
biggelden langs het raam.

Onzeker ontloken wij elkaar.

Toen kwam, terug van weggeweest,
die oude kennis, en joeg ons uiteen,
dreef elk terug naar zijn seizoen.

In het mijne sneeuwde het alweer.

Talen

Jij glimlacht en ik grijns terug.
Wij denken allebei
het onze.

– Weet je nog.
Toen we ook zo zwegen,
en wat dat betekende.

Jij grimlacht en ik grijns terug.
Wij zijn weer allebei
onszelf.

-Ik weet nog.
Toen wat onbereikbaar was,
ineens zo dichtbij leek.

Jij taalt er niet meer naar.