De leeftijd waarin wij ooit nog
niet dood gevonden wilde worden,
klopt hard hard harder op de deur.

Uit de pas, uitgeput en uitgedund.
De troepen raken uit gelid.
Steeds vaker kennen wij de namen
binnen de rouwranden van de krant.

Ik zie ons gezicht, ons lijf.
Verzakt, verslagen of, wanhopig
verkleed als toen die jaren.

Verval schijnt overal doorheen.

Wij klauwen naar elkaar in schemer.
Bewust tot op het bot,
verkalkt.

Het afsterven van een generatie,
komt onontkoombaar toch op gang.