Zo vers nog en zo dichtbij,
de eufore dagen.
Teder en zacht
hun pracht en praal.

Gegrepen.
Weggerukt.
Vermoord.

Alles dat was
(en misschien wel weer zal zijn)
ligt kapotgeslagen,
verbrijzeld aan mijn voeten.

Luister dit gedicht ook in mijn podcast DichtPod