In vermoeden verborgen,
het kind nog zo geheel
de jouwe.
Even nog, dan is jouw pijn de zijne.
Jouw laatste schreeuw zijn eerste,
evenals jouw troost.
En nog weer later,
je stem zal weerklinken
in zijn eerste woord.
Ik prevel zacht.
Onder mijn handen gaat jouw buik
even op en neer.