Als ik het zo van achteren bekijk,
je billen trillend vol van vlees,
hadden we veel meer moeten geven.
Veel meer overgave. En veel,
veel minder vrees.
Veel dieper hadden we moeten duiken
n de vloeiende golven van ons lijf.
Blind hadden we op liefde moeten varen,
de bakens laten voor wat ze zijn.
We hadden het leven kunnen verslaan op eigen terrein.
Nu lig jij in hier dit hospitaalbed,
zuster morfine heeft je in de tang.
Ik ben bij je, jij bent weg van mij.
Een doorligplek. Mijn handen klauwen.
Wanhopig wil ik nog je volheid vatten.
Dit einde van jou is het einde van mij.